Werkgroep Buitenveldert / A.J. Ernststraat 112 / Amsterdam
56e verslag – ma. 21.12.09 – 6 deelnemers.
Om 20 uur opent de gespreksleider de bijeenkomst en heet de aanwezigen welkom. Het schrijven van het verslag wordt verzorgd door F. Op uitnodiging tot het doen van een voorstel ter vaststelling van een gespreksonderwerp vraagt A aandacht voor het volgende en zegt:
ik merk, dat ik door m’n nieuwe drinken ben vervreemd van m’n partner – ik snap haar niet meer en omgekeerd – ‘t is heel erg – ik wil dat niet – maar het komt door die klotedrank – ik verdraai alles – we raken elkaar kwijt – en dat escaleert – zij wordt dan heel kwaad – het hele weekend wordt vervolgens verkankerd – laatst stond in de Volkskrant trouwens ook een heel uitvoerig artikel over een alcoholische huisarts – voor mij zo herkenbaar – ik kom hier nu al een aantal jaren en ik weet dat ik vroeger een lange periode erin slaagde helemaal niets te drinken – het lukte toen zo’n tien jaar nuchter te blijven – maar dat is voorbij en dus verleden tijd – nu zak ik steeds verder weg en raak kennelijk alles kwijt – hoe moet ik deze ramp stoppen, kennelijk kan ik het niet alleen….? Zouden we hierover kunnen praten?
Na een korte ronde blijkt het verhaal van A voldoende aanleiding om daar het onderwerp van het groepsgesprek aan te wijden. Aldus krijgt B als eerste de gelegenheid zijn reactie te geven en zegt:
B. Het eerste woord dat mij over mijn eigen verslaving te binnen valt is ‘vervreemding’: dat betekent feitelijk dat ik vervreemde ten opzichte van mezelf – in mijn gokken raakte ik mezelf eigenlijk gewoon kwijt – en daardoor was er al helemaal geen sprake meer van contact met een derde, zoals bijvoorbeeld een partner – ik had allereerst rust nodig om bij mezelf te komen en zelfs die rust was er niet meer – bij mezelf blijven is eigenlijk de sleutel die niet meer past bij verslaafd gedrag – door verslaving worden zelfs de kleinste dingen ook een drama – de essentie is de vervreemding ten opzichte van mezelf en daaraan kon ik pas iets gaan veranderen door zelf niet meer te gebruiken. Pas daarna kon ik eigenlijk pas weer gaan denken aan relaties met anderen.
C. Naar mijn gevoel ben ik altijd: open – confronterend – door roeien en ruiten duidelijk – dacht ook in m’n huwelijk alles duidelijk te houden in tegenstelling tot mijn partner die niet duidelijk kon zijn in zijn leven – het resultaat is dan ‘tegen elkaar aan schoppen’ – hij ging ‘inzooomen’ om antwoord te krijgen – maar ik was te nuchter – hij zocht andere mensen (vrouwen) die dit wel toelieten – zelf kon ik daar niet mee omgaan – dat probleem zit bij hem nog steeds – ik had dat met mezelf moeten oplossen – kreeg toen acuut borstkanker met tenslotte een bloedgolf die naar buiten openbarstte – ging toen ook vervreemden, van mezelf, van m’n familie – ik kon dit niet aan – is door de alcohol veel erger geworden – toen ik stopte viel dat alles, incl. de emoties, opeens van mij af – als ik drink ben ik onduidelijk, niet betrouwbaar, kan je niet op mij rekenen – maar ook wilde ik mijn familie niet kwijt – ik ben een leeuw – dat klopt niet met dit gevoel van de drank – ook die rechtszaken deden geen goed – het stoppen is voor mij het keerpunt in mijn leven geweest – stoppen is voor mij een zegen – dan komt de oude Jans weer terug – stoppen is dan een opluchting!
D. Ik ben altijd een vreemde vogel geweest – door de drank heb ik zeker 3 relatie’s ‘vermorst’ – ik vervreemdde, zelfs nog steeds, zonder drank, bij de gedachte ten aanzien van derden / nuchter durf ik op te treden tegenover andere mensen – heb dan ook goede vrienden / een goede relatie met mijn eigen dochter / maar ben ook ontslagen ten gevolge van drank – functioneer dan maar half – laat dingen in de steek – blijf dan niet bij mezelf – heb dan vragen als ‘wat wil ik dan eigenlijk?’ – heb wel verschillende dingen gedaan – maar altijd weer die twijfel – dus ook heel korte acties als opleiding, etc., – resultaat: zit je weer in je eentje – allemaal kleine dingetjes – ben ook onzeker, zeker ook in relaties – voel me minder / heb na drank een kater en vervolgens weer een doorzakker…
E. Het feit dat ik hier zit is te danken aan het initiatief van mijn eigen partner, die me voor het blok zette – hoefde niet lang daarover na te denken – wist dat ik hulp nodig had – had al ervaring met ontwenning ten aanzien van de benodigde hulp.
Tot dusverre bleken goede voornemens, zo in de geest van alleen drinken in het weekend, slechts quasi oplossingen. Zo geloof ik ook niet in gecontroleerd roken of drinken – maar ik had wel een duwtje in de rug nodig om te kunnen kiezen voor een detox-programma van de Jellinek – daar viel niet te sjoemelen – daar vond ik deskundigheid, maar ook verzachting door medicijnen plus een groepsverband, dat steun bood aan mijzelf maar ook aan het eigen sociale verband – het bood trouwens tevens een harde confrontatie door het zicht op het voorland – dat gaf mij een blijvend perspectief en was een effectief leermiddel tegen iedere gedachte van ‘….misschien later…’ en zo leerde ik inzien dat de drank er niet is vanwege de slechte relatie, maar omgekeerd namelijk dat de relatie slecht was tengevolge van de drank – voor mij is glashelder komen vast te staan, dat ‘leven met een actief verslaafde gewoon niet mogelijk is’: het leidt tot wederzijdse agressie en wanhoop: het betekent dus ook: einde relatie en einde leven. Daartegenover staat dat het stoppen met de verslaving perspectief kan openen op het begin van herstel van een relatie, waarbij essentieel is het aanvaarden van talloze inspanningen om de geleden schade door de loop van de tijd heen te herstellen, want forceren is er niet bij…: kortom, er is dan werk aan de winkel!
F. Toen ik zelf eenmaal in de gaten had dat drank waarschijnlijk de oorzaak was van alle narigheid, was het net of de zon opging. Ik begreep toen opeens dat ik mij zou kunnen bevrijden uit de destructieve spiraal waarin ik al een aardig aantal jaren verstrikt geraakt was. Opeens begreep ik dat niet de omstandigheden of de mensen om mij heen, maar heel gewoon ikzelf moest gaan veranderen. En dat betekende stoppen met mijn verslaving. Of liever gezegd, op dat moment begreep ik pas dat ik verslaafd was en wat dat betekende voor mijzelf en voor mijn plek op deze planeet. En vanaf dat moment heb ik werkelijk knopen doorgehakt, ben naar de kliniek gestapt, later verhuisd naar een andere stad, ander werk gezocht en gevonden: kortom, mijn hele leven veranderde. Ik ben vanaf dat moment ook naar de groep gegaan; iedere week – vond daar ook mijn makkers – merkte dat de oorzaak van mijn leefprobleem heel gewoon in mezelf zat en niet in de mensen om mij heen of in toevallige omstandigheden. Dat gaf mij een enorme opluchting, want ik hoefde opeens niemand anders meer de schuld in de schoenen te schuiven: al die glazen, al die flessen had ik allemaal zelf gehanteerd, niemand anders had ze bij me naar binnen gegoten. En dat betekende ook nog eens dat de oorzaak van mijn herstel ook bij mijzelf lag: gewoon de kliniek in en van daaruit aansluiting zoeken bij de groep en geen oorzaak of schuld bij anderen zoeken, want daar schiet je niks mee op. Het betekende een totale aardverschuiving in mijn bestaan en de beste beslissing in mijn leven. Toen pas begon mijn herstel. Langzaam maar zeker. Ophouden de omgeving verwijten te maken. Jezelf leren uitlachen, minder belangrijk maken. En dan gaat vanzelf de zon weer schijnen. Op den duur. Het kan wel lang lijken maar dat moet je er dan maar voor over hebben. Het hoeft natuurlijk niet. Niks moet. Maar dat betekent dan wel dat je gewoon doorgaat met zelfvernietiging en dat mag natuurlijk ook. Alles mag. Dat is het mooie in het leven.
Hiermee is de ronde voltooid en krijgt A de gelegenheid te reageren. Hij zegt:
Laatst pakte zij haar spullen alvast – ze zei: ‘jij blijft alleen maar doorgaan – als jij iets hebt, dwz iets wat je hindert, dan ga je stiekem drinken – probeer liever weer eens trots te zijn – ‘t eerste wat je doet is drank kopen – je hebt me nog – maar je weet geen eens wat ik je vertel – ik kan nix meer vertellen – ‘t ergst is wat ik m’n partner aandoe – dan ga ik weer boodschappen doen – de pilletjes staan op het aanrecht, maar ik neem ze niet in – ‘wil ik er wel vanaf?’ – ik zoek geen zelf medelijden – ik denk: ‘t is het allemaal niet waard – ben trouwens zelf erg eigenwijs – soms flap ik uit: ‘ ik ben degeen met een alcohol-probleem’: dus doe er dan wat aan verdomme – als ik boos ben, nu bijvoorbeeld raak ik m’n baan kwijt, met de mededeling ‘je contract wordt niet verlengd’, dan is dat ook weer een reden om het op een zuipen te zetten.
A wordt bedankt voor het onderwerp, de overigen voor hun reacties, en – terwijl eenieder de gelegenheid krijgt een financiele bijdrage in de groepspot te deponeren, waarna een laatste vragende opmerking wordt gemaakt in de trant van ‘ga je je nu laten opnemen?’ – wordt de avond gesloten om 21.45 uur.
Amsterdam, 23 december 2009.
